Stare mapy Pomorza: Zapraszamy na spacer z Dziennikiem Bałtyckim po Sopocie sprzed 100 lat! MAPA

Mapy są jak dzieła sztuki. Na jedne rzucamy tylko okiem, kiedy są nam potrzebne, inne moglibyśmy kontemplować godzinami. Tak jak egzemplarz, który reprodukujemy w papierowym wydaniu Dziennika Bałtyckiego w poniedziałek, 28 maja. Jest on wyjątkowy z kilku powodów. Po pierwsze przedstawiono na mapie Sopot i Oliwę, a nawet fragment Wrzeszcza.

Reprinty powojennych planów gdańskich dzielnic - zobacz!

Zazwyczaj plany ograniczają się tylko do jednego z tych miejsc. Osobno pokazywany jest Sopot, osobno Gdańsk czy tylko Oliwa. Po wtóre, dość szczegółowo zaprezentowano lasy. Widać dukty, punkty charakterystyczne, niekiedy również gatunki drzew. I wreszcie dopowiedzeniem elementu kartograficznego są reklamy. Pokazują one wiele znanych, nie tylko na rynku lokalnym, firm i wyrobów.

Świat przed kataklizmem

- Mapa pochodzi z 1910 roku, a więc z czasów, kiedy Sopot posiadał już w zasadzie wszystkie charakterystyczne dla niego obiekty - mówi Justyna Gibbs z Działu Merytorycznego Muzeum Sopotu. - Istniało zaplecze kuracyjne, rozbudowana była infrastruktura sportowa. Miasto tętniło życiem.

Pierwsze boisko sportowe powstało na początku XX w. na miejscu placu mancowego (miejsca, w którym sopoccy rybacy suszyli sieci). Obecnie jest to część Parku Północnego. Urządzono też pole do gry w golfa, tor wyścigów rowerowych, korty tenisowe oraz słynny tor wyścigów konnych. W 1908 r. wybudowano tor narciarski i saneczkowy. Kuracjusze mieli atrakcje zarówno latem, jak i zimą.

W 1901 r. zorganizowano po raz pierwszy Zoppoter Sportwoche (Sopocki Tydzień Sportu). Pomysł wprawdzie nie był oryginalny, bo imprezę wzorowano na Tygodniach Kilonii, ale szybko stał się wizytówką kurortu. W ramach imprezy organizawano zawody tenisowe i konne, wyścigi konne, rajdy samochodowe. Program zmieniał się w kolejnych latach, lecz zainteresowanie rywalizacją zawsze było duże.

Atmosferę Sopotu w przededniu I wojny światowej uwiecznił pisarz i dramaturg Adolf Nowaczyński, który w kurorcie bawił w 1911 r. Zanotował on, że "sezon kąpielowy w Zoppotach (...) wyjątkowo gwarny był i huczny - ogromnie nasz - jak się to mówiło po sienkiewiczowsku, po prostu - polski. Ostseebadowi [bałtyckie kąpielisko- przyp. red.] tonu i szyku nadawała Warszawa, a w listach kurgastów [gości kuracyjnych] przeważali Polacy (...) Szampana przy stole stawiała sobie tylko polska noblessa. Na kortach tenisowych towarzystwo polskie (...) Weltbad Zoppot [światowe kąpielisko Sopot] za hałaśliwy, pstry i karnawalski stawał się po prostu przedłużoną Warszawą, dependance [filią] Warszawy, a raczej Warszawki".