Maciej Płażyński, Andrzej Karweta, Arkadiusz Rybicki, Przemysław Gosiewski, Izabela Jaruga-Nowacka, Anna Walentynowicz - pomorska lista ofiar

Arkadiusz Rybicki, poseł VI kadencji Sejmu

Urodził się 12 stycznia 1953 w Gdyni. Polski polityk, działacz społeczny i samorządowy, poseł na Sejm V i VI kadencji. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Gdańskim. W drugiej połowie lat 70. związał się ze środowiskiem opozycyjnym na Wybrzeżu. Od 1976 współpracował z KOR, a w 1977 zakładał Studencki Komitet Solidarności w Gdańsku. W latach 1977–1979 działał w ROPCiO, będąc drukarzem pomorskiej edycji pisma "Opinia".

W okresie 1978–1980 zatrudniony był przez ks. Hilarego Jastaka jako archiwista w Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni, a potem przy kościele św. Krzyża w Gdańsku (jest autorem monografii tych parafii). Od 1979 działał w Ruchu Młodej Polski, redagował wydawane w drugim obiegu czasopismo "Bratniak". Współpracował także z WZZ oraz z KPN. W sierpniu 1980 pomagał strajkującym robotnikom Wybrzeża.

Wspólnie z kolegą Maciejem Grzywaczewskim (późniejszym dyrektorem Programu I TVP) spisał na tablicy 21 postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. W 2003 tablica z postulatami została przez UNESCO wpisana na listę światowego dziedzictwa kulturalnego "Pamięć Świata".

Po sierpniu 1980 zaangażował się w działalność NSZZ "Solidarność", w 1981 kierował agencją prasową Biura Informacji Prasowej Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ "Solidarność". Był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy. W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku. W latach 1983–1988 blisko współpracował z Lechem Wałęsą. W okresie 1984–1990 pracował także kolejno w Bibliotece Gdańskiej PAN, w redakcji "Przeglądu Katolickiego" oraz w Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych Świetlik. W latach 1990–1991 pracował jako szef Zespołu Obsługi Politycznej prezydenta RP w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy. Odszedł z pracy w Kancelarii po konflikcie z Mieczysławem Wachowskim.

Następnie prowadził własną działalność gospodarczą, a potem był dyrektorem kreatywnym w Agencji Filmowej Profilm. Od 1999 do 2001 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego odpowiedzialnym m.in. za współpracę z zagranicą i integrację europejską. W latach 2002–2005 był dyrektorem Nadbałtyckiego Centrum Kultury oraz Departamentu Kultury, Sportu i Turystyki Urzędu Marszałkowskiego w Gdańsku. W latach 1998–2005 zasiadał w radzie miasta Gdańska. Kierował Nadbałtyckim Centrum Kultury oraz Departamentem Kultury, Sportu i Turystyki Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego.

W 1991 był współzałożycielem Koalicji Republikańskiej. W latach 1992–1996 był wiceprzewodniczącym Partii Konserwatywnej, a od 1996 do 2000 należał do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Od 2001 działa w Platformie Obywatelskiej, był przewodniczącym PO w Gdańsku. W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany posłem na Sejm V kadencji z okręgu gdańskiego. W 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 13 968 głosów.
Autor wielu publikacji z zakresu historii, polityki i kultury oraz scenariuszy filmów dokumentalnych.

Maciej Płażyński, wojewoda gdański, b. marszałek Sejmu, prezes "Wspólnoty Polskiej"

Urodził się 10 lutego 1958 r. w Młynarach (obecnie województwo warmińsko-mazurskie). Mąż Elżbiety - prawnika, sędziego Sądu Okręgowego w Gdańsku, ojciec trójki dzieci: Jakuba - ur. w 1984 r., Katarzyny - ur. w 1986 r. i Kacpra - ur. w 1989 r.
Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Pasłęku wyjechał na Śląsk, gdzie przez rok pracował jako robotnik fizyczny m.in. przy budowie Huty Katowice.
Po rozpoczęciu w 1977 roku studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego związał się z Ruchem Młodej Polski. We wrześniu 1980 r. współzałożyciel Niezależnego Zrzeszenia Studentów - pierwszej w Polsce niezależnej organizacji studenckiej, przewodniczący NZS Uniwersytetu Gdańskiego. Jesienią 1981 roku kierował strajkiem okupacyjnym na Uniwersytecie Gdańskim, następnie był aktywnym działaczem opozycji solidarnościowej. W 1983 r. współtworzył i został pierwszym prezesem Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych "Gdańsk", którą kierował do 1990 r. Firma ta stanowiła bastion gdańskiej opozycji, wspierała polityczną aktywność podziemnej Solidarności na Pomorzu i w innych regionach Polski. W roku 1987 wybrany prezesem konserwatywnego "Klubu Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego", skupiającego środowiska gdańskich konserwatystów i liberałów. W 1989 roku współzałożyciel stowarzyszenia gospodarczego "Kongres Liberałów".
W 1990 roku został członkiem konserwatywnego ugrupowania "Koalicja Republikańska", przekształconego później w Partię Konserwatywną.

Od sierpnia 1990 r. do lipca 1996 r. był pierwszym niekomunistycznym wojewodą gdańskim (nominację otrzymał od Tadeusza Mazowieckiego). Odwołanie z funkcji wojewody gdańskiego (przez premiera Włodzimierza Cimoszewicza) w lipcu 1996 roku spowodowało szereg protestów przedstawicieli samorządów lokalnych, stoczniowców i innych grup zawodowych oraz mieszkańców Pomorza, których kulminacją był kilkutysięczny wiec pod gdańskim Dworem Artusa.

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 1997 roku kandydując z listy Akcji Wyborczej Solidarność jako przedstawiciel Gdańskich Komitetów Obywatelskich uzyskał najlepszy wynik wyborczy w Polsce (125 tys. głosów). Wybrany przez Sejm bez głosu sprzeciwu Marszałkiem Sejmu III kadencji. Powierzone stanowisko sprawował do końca kadencji.

19 stycznia 2001 roku wraz z Andrzejem Olechowskim i Donaldem Tuskiem powołał Platformę Obywatelską. W wyborach parlamentarnych 2001 Maciej Płażynski startując z listy Platformy Obywatelskiej uzyskał najlepszy indywidualny wynik w okręgu gdańskim, wygrywając miedzy innymi z Lechem Kaczyńskim. Maciej Płażyński został Przewodniczącym partii Platforma Obywatelska i Klubu Parlamentarnego PO. W 2002 roku był inicjatorem porozumienia PO i PiS tworzącego koalicję PO-PiS na wybory samorządowego w 2002 r. W czerwcu 2003 roku składa rezygnację z Przewodniczącego Klubu PO oraz z szefa partii i opuszcza partię (patrz list do członków Platformy Obywatelskiej) i do końca kadencji pozostaje posłem niezależnym.

W wyborach parlamentarnych 23 września 2005 roku Maciej Płażyński wystartował jako niezależny kandydat na senatora, po raz kolejny udowadniając, że ma wielkie osobiste poparcie wyborców i nie potrzebuje wsparcia szyldem partyjnym. Maciej Płażyński zdobył ponad 150 tysięcy głosów, co było najlepszym wynikiem w okręgu gdańskim i jednym z najlepszych w całym kraju. Na pierwszym posiedzeniu izby wyższej parlamentu został wybrany Wicemarszałkiem Senatu VI kadencji. W wyborach parlamentarnych 21 października 2007 roku startował z listy PiS jako poseł niezrzeszony.
Od 11 maja 2008 roku Prezes Stowarzyszenia "Wspólnota Polska".

Był honorowym obywatelem miast Młynary, Puck, Pionki i Lidzbark Warmiński.
Maciej Płażyński był fundatorem Fundacji Pomorskiej założonej dla propagowania postaw aktywności i przedsiębiorczości, szczególnie wśród młodych ludzi z najuboższych rodzin. Był współfundatorem Fundacji "Nuta Nadziei". Fundacja wspiera utalentowane muzycznie dzieci niepełnosprawne.
Był członkiem-założycielem Stowarzyszenia Odbudowy Świętego Wojciecha, powstałego w celu organizowania pomocy mieszkańcom dzielnicy Gdańska - Św. Wojciech, poszkodowanym w powodzi w 2001 r. Jest członkiem-założycielem Stowarzyszenia "Żuławy Gdańskie" z siedzibą w Trutnowach w gminie Cedry Wielkie. Stowarzyszenie powołane jest dla ochrony dziedzictwa kulturowego i środowiska przyrodniczego Żuław.
Był członkiem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Od 2008 roku był prezesem Stowarzyszenia "Wspólnota Polska".

Wiceadmirał Andrzej KARWETA, dowódca Marynarki Wojennej

Urodził się 11 czerwca 1958 roku w Jaworznie w województwie śląskim. W 1977 roku, po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Chrzanowie, rozpoczął studia w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni, na Wydziale Dowódczym. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu magistra nawigacji, został skierowany do służby na trałowcach w 13 Dywizjonie Trałowców 9 Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu. W 1986 roku objął dowodzenie swoim pierwszym okrętem ORP „Czapla”, z którym w 1987 i 88 zdobył miano najlepszego okrętu 9 FOW. W latach 1989-1992 dowodził grupą taktyczną i okrętem ORP „Mewa”. W 1992 roku ukończył podyplomowe studia operacyjno-taktyczne o kierunku dowódczo-sztabowym w Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, a następnie rozpoczął służbę w 13 Dywizjonie Trałowców na stanowisku szefa sztabu.

W latach 1996-2002 dowodził 13 Dywizjonem Trałowców i jako pierwszy wprowadził polski okręt (niszczyciel min ORP „Mewa”) do składu stałego Zespołu NATO Sił Trałowo-Minowych Morza Północnego i Bałtyku (MCMFORNORTH). Dowodząc zespołem polskich sił trałowych aktywnie uczestniczył w pierwszej poważnej modernizacji tych sił oraz powstaniu pierwszego polskiego niszczyciela min. W 2000 roku w czasie ćwiczenia „Baltops 2000” dowodził międzynarodowym zespołem sił trałowych. W roku 2002 został skierowany do pracy w dowództwie Sił Morskich NATO SACLANT w Norfolk, Virginia, USA, gdzie łączył obowiązki Polskiego Narodowego Przedstawiciela Wojskowego przy HQ SACLANT oraz zastępcy szefa Oddziału Broni Podwodnej. W 2003 roku, po rozwiązaniu SACLANT, został wyznaczony na stanowisko Narodowego Przedstawiciela Łącznikowego przy nowo powstałym Dowództwie Transformacji ACT w Norfolk, Virginia. Po zakończeniu trzyletniej służby w dowództwach NATO, wrócił do kraju i objął obowiązki zastępcy dowódcy 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. W 2006 został skierowany na Studia Polityki Obronnej w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie, a rok później na studia w prestiżowej Royal College of Defense Studies w Londynie.

11 listopada, 2007 roku, nominowany przez Prezydenta RP na stanowisko dowódcy Marynarki Wojennej.

Był żonaty i miał troje dorosłych, studiujących dzieci (dwie córki i syna). Interesował się historią i modelarstwem okrętowym. Wolne chwile wraz z żoną poświęcał wspólnym pasjom, między innymi turystyce rowerowej i pieszej. Żona Maria Jolanta pracuje jako pedagog szkolny w zespole szkół (szkoła podstawowa i gimnazjum).

Przemysław Edgar Gosiewski,

ur. 12 maja 1964 w Słupsku
poseł na Sejm IV, V i VI kadencji z listy Prawa i Sprawiedliwości, minister-członek Rady Ministrów oraz wiceprezes Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, przewodniczący klubu parlamentarnego PiS.
W latach 1983–1989 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W czasie studiów rozpoczął działalność opozycyjną, w 1984 związał się z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów Uniwersytetu Gdańskiego, brał udział w strajku studenckim w 1988. Był studentem m.in. Lecha Kaczyńskiego (prowadzącego na UG zajęcia z prawa pracy), zaś w 1989 rozpoczął współpracę z jego bratem Jarosławem.
Wspólnie z braćmi Kaczyńskimi brał udział w zakładaniu Porozumienia Centrum. W latach 1991–1999 był sekretarzem zarządu głównego PC.
W wyborach prezydenckich w 1995 był pełnomocnikiem sztabu wyborczego Lecha Kaczyńskiego (który ostatecznie wycofał się z wyborów).
W latach 1998–2001 zasiadał w sejmiku mazowieckim z ramienia AWS. W okresie 2000–2001 był doradcą Lecha Kaczyńskiego, zajmującego wówczas stanowisko ministra sprawiedliwości.
Od 2001 należał do Prawa i Sprawiedliwości. Od 3 listopada 2005 do 19 lipca 2006 był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS. Po publikacji w jednym z niemieckich czasopism tekstu ośmieszającego braci Kaczyńskich w lipcu 2006, wystąpił z oficjalnym wnioskiem do polskiego ministra sprawiedliwości, aby ten podjął kroki zmierzające do ewentualnego ukarania niemieckiego autora tekstu, przy użyciu międzynarodowego listu gończego, za znieważenie prezydenta.
Od 14 lipca 2006 do 16 listopada 2007 pełnił funkcję ministra-członka Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, będąc jednocześnie przewodniczącym stałego komitetu Rady Ministrów. Od 8 maja 2007 do 7 września 2007 i od 11 września 2007 do 16 listopada 2007 zajmował stanowisko wicepremiera. Pomiędzy tymi okresami był sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
W październiku 2006 m.in. na skutek jego osobistych zabiegów stacja Włoszczowa Północ na Centralnej Magistrali Kolejowej na północ od Włoszczowy została przystosowana do obsługi pociągów pasażerskich.
P. Gosiewski lata młodości spędził w Darłowie; mieszkał w Warszawie, aczkolwiek podawał Darłowo jako miejsce zamieszkania. Ojciec był nauczycielem historii, należał do PZPR; matka jest pediatrą, kandydowała w wyborach samorządowych w 2006 do rady powiatu w Sławnie.
Przemysław Gosiewski był mężem posłanki V kadencji Małgorzaty Gosiewskiej; miał z nią syna Eryka. Z obecną żoną, Beatą, miał dwoje dzieci.

Izabela Jaruga-Nowacka, posłanka lewicy

Izabela Walentyna Jaruga-Nowacka urodziła się 23 sierpnia 1950 w Gdańsku. Była posłanką na Sejm II, IV, V i VI kadencji, przewodniczącą Unii Pracy i Unii Lewicy, wicepremierem w rządach Marka Belki. Uważana była za jedną z czołowych polskich feministek.
Ukończyła studia etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim, pracowała w Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego i Polskiej Akademii Nauk (Instytut Krajów Socjalistycznych, 1976–1986). Feministka.

W okresie PRL nie należała do organizacji politycznych. Aktywność polityczną rozpoczęła od działań związanych z obroną praw człowieka, w tym szczególnie praw kobiet. Od połowy lat 80. działała w Lidze Kobiet Polskich.
W 1993 z listy Unii Pracy została posłem II kadencji. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Postępu Technicznego. Była jedną z dwóch posłanek wchodzących w skład delegacji Sejmu RP do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Do Sejmu ponownie została wybrana w 2001, uzyskała mandat w okręgu gdyńsko-słupskim z listy SLD-UP. Przez dwa miesiące była członkiem Komisji Kultury i Środków Przekazu. 29 listopada 2001 została sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, miesiąc później objęła stanowisko Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn. Pracowała nad przyjęciem przez rząd w 2002 II Krajowego Programu Działań na Rzecz Kobiet.
W rządzie Marka Belki była tzw. ministrem bez teki oraz drugim, obok Jerzego Hausnera, wicepremierem ds. komunikacji społecznej. Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z 11 maja 2004 do jej zadań należała m.in. koordynacja prac Rady Ministrów w zakresie polityki społecznej, równego statusu kobiet i mężczyzn oraz przeciwdziałania dyskryminacji, sprawowanie nadzoru, w zakresie wyznaczonym przez Prezesa Rady Ministrów, nad działalnością Rządowego Centrum Studiów Strategicznych oraz Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.
Z Unii Pracy odeszła 19 kwietnia 2005, przystępując do założonej przez siebie partii o nazwie Unia Lewicy. Była członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w 2005. W wyborach do Sejmu w tym samym roku po raz trzeci została posłem, kandydując z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W grudniu 2005 wystąpiła z Unii Lewicy.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskała mandat poselski, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując 14 827 głosy.
Od 22 kwietnia 2008 była członkiem klubu Lewicy.
W 2001 uhonorowana została nagrodą Tęczowego Lauru "za odwagę w głoszonych poglądach i wsparcie udzielane inicjatywom służącym przełamywaniu nietolerancji i ograniczoności społeczeństwa".
Była matką dwóch córek – Barbary i Katarzyny oraz żoną profesora Jerzego Nowackiego, rektora Polsko-Japońskiej Wyższej Szkoły Technik Komputerowych w Warszawie.

Anna Walentynowicz
ur. 15 sierpnia 1929 w Równem
działaczka Wolnych Związków Zawodowych, Dama Orderu Orła Białego.
Robotnica Stoczni Gdańskiej pracująca jako operator suwnicy. Za niezależną działalność związkową została dyscyplinarnie zwolniona z pracy 7 sierpnia 1980, gdy brakowało jej 5 miesięcy do emerytury. Decyzja dyrekcji wywołała 14 sierpnia strajk, w czasie którego powstał NSZZ Solidarność, a Walentynowicz i zwolnionego niedługo potem Lecha Wałęsę przywrócono do pracy.
W 1981 roku podczas spotkania z robotnikami w Radomiu dwóch funkcjonariuszy SB we współpracy z TW "Karol" miało podjąć próbę otrucia Walentynowicz za pomocą leku. W 2009 roku IPN postawił im zarzuty.

W stanie wojennym internowana, po rozbiciu siłą strajku w Stoczni Gdańskiej. 9 marca 1983 r. Anna Walentynowicz stanęła przed sądem w Grudziądzu oskarżona o organizowanie strajku w grudniu 1981 r. Walentynowicz skazano na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu.
Do więzienia trafiła 4 grudnia 1983 roku za udział w próbie wmurowania tablicy upamiętniającej górników kopalni "Wujek". Z więzienia w Lublińcu zwolniono ją w kwietniu następnego roku . 5 kwietnia 1984 ze względu na zły stan zdrowia oskarżonych, sąd w Katowicach na czas nieokreślony odroczył proces Anny Walentynowicz i Ewy Tomaszewskiej aresztowanych pod zarzutem zorganizowania manifestacji w grudniu 1983 r. pod krzyżem przy kopalni "Wujek". Była inicjatorką protestu głodowego po zabójstwie ks. Jerzego Popiełuszki. W latach 80. krytykowała ówczesne kierownictwo związku skupione wokół Wałęsy. Istotą sporu stało się oskarżenie Lecha Wałęsy o współpracę z SB i sprzeciw Walentynowicz wobec polityki prowadzącej do Okrągłego Stołu, określanej przez nią jako "ugodowa". Pozostawała w kontakcie ze środowiskiem Andrzeja Gwiazdy. Z tego też względu po roku 1989 nie utożsamiała się z polityką rządzących partii postsolidarnościowych. W 1995, w formie listu otwartego, zwróciła się z szeregiem krytycznych pytań do Lecha Wałęsy.

W 2000 odmówiła przyjęcia tytułu honorowego obywatela Gdańska. Będąc w trudnej sytuacji materialnej, w 2003 roku wystąpiła o 120 tys. złotych odszkodowania za prześladowania w latach 80., choć wcześniej wykluczała taki krok. W lutym 2005 roku sąd w Gdańsku odmówił przyznania świadczeń ze względu na przedawnienie roszczeń. Po tym Walentynowicz nie zgodziła się przyjąć emerytury specjalnej od premiera Belki. Ostatecznie w kolejnej instancji 22 lutego sąd przyznał jej 70 tys. złotych odszkodowania.
13 grudnia 2005 roku w Waszyngtonie odebrała na rzecz Solidarności od Amerykańskiej Fundacji Ofiar Komunizmu Medal Wolności. Honorowym przewodniczącym Fundacji jest były prezydent Stanów Zjednoczonych George W. Bush.
3 maja 2006 r. została odznaczona przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego.
W lipcu 2006 gdański Instytut Pamięci Narodowej ujawnił, że Annę Walentynowicz inwigilowało ponad 100 funkcjonariuszy i tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa, w roku 1981 planując jej otrucie.
10 czerwca 2007 roku Lech Wałęsa opublikował swoją teczkę założoną przez SB. Z dokumentów w niej umieszczonych może wynikać, że Anna Walentynowicz była inspirowana przez Służbę bezpieczeństwa PRL, aby go zdyskredytować.
10 grudnia 2009 roku otrzymała "za odwagę w występowaniu w obronie podstawowych wartości i prawd nawet wbrew zdaniu i poglądom większości" nagrodę im. Pawła Włodkowica, przyznaną przez Rzecznika Praw Obywatelskich. Wystąpiła w 4 filmach fabularnych, w Człowieku z żelaza Andrzeja Wajdy zagrała samą siebie. Postać wzorowana na Walentynowicz jest bohaterką filmu Volkera Schlöndorffa Strajk; została ona tam przedstawiona jako analfabetka, a jej syn jako członek ZOMO, co stanowi elementy fikcyjne dzieła.